Lees hier wat voor een “toevalligs” mijn zoektocht naar wifi en koffie-to-go me bracht en waarom ik er eerder niet over gedeeld zou durven hebben. En nu wel ❤
~ De hele dag geen stroom ~
Om 9:00 valt de airco uit. Geen stroom.
Dat gebeurt wel vaker, meestal is het na een uurtje weer opgelost.
Maar na een paar uur aanrommelen, zwemmen en afwachten zien we dat ze nieuwe grote elektriciteitspalen aan het plaatsen zijn langs onze weg. Dat kan dus nog wel even duren!
In Nederland zouden we vast 43 meldingen en waarschuwingen gekregen hebben, hier niet 
Ik heb een coachcall gepland staan voor 14:00 ’s middags en als er rond 13:00 ’s middags nog geen stroom is besluit ik een wifipunt op te gaan zoeken om te melden dat we waarschijnlijk moeten verzetten.
Omdat alles door Corona alleen nog maar ‘afhaal’ is kan ik bij het koffietentje alleen buiten aan de drukke weg zitten met mijn cappuccino-to-go. Het verkeer is te luidruchtig om me goed op een coachcall te kunnen concentreren, dus die moet ik inderdaad verzetten. Ik besluit nog een paar posts te plaatsen nu ik er toch zit en ondertussen komt er een man koffie halen die ik al wel eens gezien had daar. Maar nooit eerder gesproken.
We kunnen alleen buiten zitten, naast elkaar.
En we raken aan de praat, mondkapjes af, maar op gepaste afstand, ‘zoals het hoort’. Het verkeer raast langs, maar er ontstaat een prachtig gesprek.
Vanaf de eerste zin weet ik dat we op 1 lijn zitten wat betreft “het grotere plaatje – kunnen- zien”. Binnen no-time praten we over ons leven en ons werk en hoe “helen van oude emotionele pijn” en “écht contact durven maken met je hart en ziel” bij ons beide de kern vormt van ons eigen proces, ons leven én van ons werk.
We wisselen uit, hebben oordeelloos en wederzijds mega geïnteresseerd contact over wat we wéten en vooral ook ‘niet weten’, wat nét zo waardevol en oké is. We staan beiden vol overgave, vertrouwen, liefde en verwondering in het leven. En hebben er beiden ons levenswerk van gemaakt om anderen te helpen met onze eigen ervaringen en zo ook zelf steeds door te blijven leren.
Ik vertel over hoe ik mijn kennis en eigen ervaringen naast mijn werk, juist ook heel bewust integreer in mijn relatie en de opvoeding van onze jongens en hij moet hardop schaterlachen als ik vertel over de ruzies die ik eerder had met mijn man. Hij lacht me niet uit, het is pure herkenning van “oja, zo ging dat bij mij ook!”.
Van die ruzies vol aannames, pijn en verwijten waar ik dan vól de strijd over aanging. Met al mijn mannelijkheid en ego! En ik vertel hoe fijn het is dat ik nu zo gezakt ben in mijn vrouwelijkheid, in mijn gevoel, en het heel anders kan zien en benaderen. Hij kent het verschil, dus ik hoef het niet verder uit te leggen.
Hij vertelt vanuit zijn werk over de energievormen van hoofd, hart en buik die weer precies aansluiten bij mijn visie, hij vertelt over stoere boksers die hij behandelt en niks van spiritualiteit moeten weten maar wel willen praten over ‘energie’ en open staan voor Reiki. En dat doet hij met liefde.
Over psychologen en therapeuten die hij in Duitsland behandelde en strak stonden van de spanning van álle verantwoordelijkheid die ze op hun schouders droegen (wow, zo herkenbaar vanuit mijn tijd als orthopedagoog!).
Hij heeft geen kinderen, maar hij schiet vol als ik vertel over Yannay en wat ‘deze tijd’ met hem doet. Yannay die heel lekker in zijn vel zit, geniet van het vele samenzijn, maar de laatste weken ook regelmatig echt diep en vol overgave moet huilen. Er is dan ogenschijnlijk ‘niks aan de hand’, maar er moet dan zoveel emotie uit dat het enige wat hij kan zeggen is: “mama, je moet me trooooosten”.
Deze man kijkt me vol bewondering aan als ik vertel dat ik Yannay dan op schoot pak en hij na een paar minuten stevig knuffelen en “mogen zijn” zijn tranen weer droogt en verder gaat met waar hij mee bezig was.
Yannay voélt dat er van alles gebeurt, ook al zijn we ‘veilig thuis’: de (veranderende) energie is overal voelbaar. En deze man voelt dat ook en wéét wat er gebeurt, en dat kinderen daar extra gevoelig voor zijn.
Hij slikt en laat me weten hoe hartverwarmend hij het vindt dat ik er zo vanuit mijn vrouwelijke energie kan zijn voor mijn mannen. Wat een geluk hebben mijn jongens.
Dat ben ik met ‘m eens ❤ en ik ontvang zijn compliment met liefde.
Hij vertelt een verhaal over het woord “zufall” (hij is Duits, we praten in het engels, maar “toeval” gaat precies over het zelfde) en de helende werking en oude betekenissen van woorden. En hoe van oudsher “Zufall” gaat over iets wat je juíst ’toevalt’. Iets wat “moest gebeuren”: iets wat op je pad valt. Voor een reden!
En hoe dit inzicht en deze kennis die daaruit mogen ontstaan je helpen in je bewustzijn en het verder volgen van je hart. Je ondersteunen in jouw eigen proces.
Niks geen toeval dus zoals wij het nu kennen. Dat voelt meteen goed. En ook zijn verhaal over dat zóveel oude woorden en verhalen door de tijd heen verdraaid zijn… en dat er zoveel moois verscholen zit in taal en onze échte geschiedenis. Dat de vrouw in onze geschiedenis zoveel meer belangrijk was dan we nu ooit in de officiële verhalen horen.
En ik ben het weer met hem eens. Want ik ken steeds meer van de ‘niet-officiële’ verhalen.
Die komen alsmaar ’toevallig’ op mijn pad.
En ik voel en weet dat ik hier nog veel meer aandacht aan mag besteden.
Dat het tijd is om me nog meer te gaan focussen op het helpen herstellen van die balans.
Want ze was er ooit: een goede balans in mannelijke en vrouwelijke energie: dát was ‘hoe het hoort’. En hoe het weer mag worden. Als YinYang.
Ik heb absoluut eerder van deze prachtige ’toevallige’ ontmoetingen gehad. Van die ‘acute zielsconnecties’.
Maar daar deelde ik niet (in detail) over omdat ik weet dat er nog veel mensen (in onze nog steeds overheersend mannelijke wereld) lacherig over doen, ik weet dat er nog heel veel mensen gekscherend doen als ze horen over ‘zielsverwanten’ en het ontdekken van ‘levensmissies’.
En dat mag. Als jij dat ook voelt, dan is dat niet erg. Helemaal niet.
Wat mijn winst is, is dat ik het niet langer erg vind dat iemand het mogelijk ongemakkelijk of lachwekkend vindt…. en dat voelt bevrijdend!
Ik had dat zetje nog even nodig.
En dat zetje deel ik vandaag met jullie.
Omdat ik wéét dat er júist veel meer van jullie zijn die dit soort dingen wél voelen en ervaren, maar -ook- voor zich houden omdat het eng is om er over te vertellen. Omdat je bang bent om uitgelachen of afgewezen te worden.
En dat is niet (meer) nodig. Het mag er zijn.
De harde mannelijke wereld lijkt “stilgezet door het Corona-virus”.
We mogen bezinnen en vertrouwen.
Er gaat de komende tijd vast veel narigheid en oude pijn en ellende aan het licht komen.
Er wordt veel opgeruimd.
Er wil veel geheeld worden.
In de wereld, als ook in jouzelf.
Of angst popt nog éven op waarna je het echt voorgoed gedag mag zeggen.
Er wordt ruimte gemaakt voor de vrouwelijke energie. En steeds meer mensen (vrouwen én mannen) zullen hun vrouwelijke talenten gaan omarmen.
Zodat ze kunnen gaan helen… eerst zichzelf, dan anderen.
Zodat ze zullen gaan leven en communiceren vanuit hun hart. Vanuit een fijne en lichte energie. Steeds meer vanuit hun zielsmissie.
Dus je zult steeds meer mensen tegen gaan komen waarmee je écht in verbinding kunt zijn. Van hart tot hart mee in contact kunt zijn. Zonder oordeel. Zo fijn ❤
Zoals wij net deden! Twee vreemden die absoluut geen onbekenden van elkaar zijn.
~ En daar sluiten we het gesprek mee af ~
Deze man met felblauwe ogen en bijpassend blauw T-schirt blijkt Michael te heten en ik moet glimlachen… (ja, net als de engel)
En ik wéét dat dit GEHEEL TOEVALLIG was.
In zíjn zin van het woord.
Dat het het laatste duwtje was dat ik nog nodig had om meer te gaan delen over wat ik ‘weet’ en voel en mag zien en horen en empoweren.
En om nóg dieper te gaan voelen.
En dat het écht TIJD is om dit te gaan delen.
Met jou.
Het is niet voor niks dat het bij 80% van de (juist vaak heel ‘nuchtere’) mama’s waar ik mee werk al gauw onderwerp van gesprek wordt: spiritualiteit, het grotere plaatje, de onderliggende energie ‘van alles’, hogere energiefrequenties en het weer in contact durven komen met je vrouwelijkheid, ke (hoog)gevoeligheid dúrven omarmen en als kracht gaan zien… Zoals het lang lang geleden ook was!
Hier zijn wij voor gemaakt, dames: voor het léven (en helen!) vanuit onze vrouwelijke energie!
Met een juiste dosis mannelijke energie om ons goed staande te houden en zelfverzekerd te voelen.
Om zo de wereld (weer en nog) mooier te maken.
De wereld en de balans te helpen herstellen.
En ik ben zo dankbaar dat ik daar in mag begeleiden. (Vooral) Vrouwen (maar ook zeker “mijn mannen”) in mag empoweren.
En dat ik er zelf nóg verder in mag groeien.
En dit wilde ik graag met je delen ❤ want het voelt nú goed 😊
Heel veel liefs, Anne
Ps: En als jij iets met mij wilt delen naar aanleiding van mijn ’toevallige ontmoeting’, moet jou al heel lang iets van hart, ontmoet jij maar geen gelijkgestemden en voel je je nog “raar”: laat dit jouw ’toeval’ zijn. En stuur me een berichtje met jouw verhaal, met jouw gevoel, met jouw ‘weten’.
Laten we delen en verbinden ❤ van hart tot hart ❤.