Wilde kastanjes doen me nog altijd aan mijn oma denken, en net als bij haar, liggen de kastanjes bij mij ook overal: in jaszakken, keukenlaadjes, autodeuren en nachtkastjes.
Al wandelend voel ik vanmorgen de kracht van deze kastanjes in mijn jaszak. En plots plopt er weer die mooie metafoor op: de reden waarom ik ook de kastanje in mijn bedrijfslogo heb laten verwerken.
Net als ons Hart. Ons Hart moedigt ons aan om te groeien en te ontwikkelen, ons Hart kent onze potentie. En daarom is het zo belangrijk dat ons hoofd en ons Hart samenwerken.
Als ons hoofd ons Hart niet vertrouwt, dan is het hoofd als een malle bezig om die beschermende bast vast te houden. Ons hoofd wil controle hebben, wil pijn en teleurstelling voorkomen.
Niet wetende dat het ons daarmee onnodig klein houdt…
Juist door “los te laten” en te vertrouwen kan de kastanje uitgroeien tot een prachtige, krachtige boom die uiteindelijk zelf weer bergen kastanjes zal creëren.
Dus door die “beschermende” (maar o zo beperkende!) gedachten op te ruimen komt er ruimte voor ons Hart.
Ook al kun je het nog niet precies voor je zien… durf jij te geloven dat jij ook een enorme potentie hebt om te groeien? Dat je Hart je hele mooie dingen te vertellen en te laten zien heeft? En dat het zoveel leuker en krachtiger leven is vanuit je Hart?
Ik geloof dat iedereen de enorme potentie heeft om heerlijk zichzelf te zijn, met al je mooie krachten, talenten en hartsverlangens.
Als je er maar ruimte voor durft te maken.
Liefs, Anne
Ps: En ja, ik “laat ze later weer los” zodat ook deze kastanjes nog een kans krijgen om zich tot prachtbomen te ontwikkelen!