Ik zat in een cirkel met vrouwen, ik had net mijn verhaal gedeeld en ik was helemaal verstard, mijn gezicht en gevoel voelden hard en gesloten. Ik voelde me kil en naar. Zo kende ik mezelf niet! Wat was er gebeurd?

Afgelopen maand was ik in Zuid-Frankrijk voor een vrouwen-only-transformatie-retraite. Ik ben net 40 geworden en ik vond dat maanden terug een heel passend cadeau voor mezelf (en dat bleek meer dan terecht!). Via de appgroep kwam ik in contact met een clubje vrouwen dat met de auto ging en waar ik bij kon aansluiten, zo fijn en gezellig. We vertrokken op zondagochtend en de volgende dag net voor het avondeten kwamen we aan op het prachtige Terra Nova. We ontmoetten de andere vrouwen, kregen geweldig vegetarisch te eten en op dinsdag begon het programma. Vier dagen lang werden we ondergedompeld in sessies en healings met uiteenlopende thema’s. Op één van de dagen stond het thema Zelfliefde centraal. Er werd ons gevraagd om te delen wat zelfliefde voor ons betekende en hoe je vond dat het er bij jezelf nu voor stond. 

In die sharing circle deed ik als laatste mijn verhaal. Het verhaal waar het voor mij allemaal begon: de start van mijn persoonlijke ontwikkeling. Mijn pad van zelfliefde en heling begon 10 jaar geleden. Precies een jaar na die verschrikkelijke vakantie in Israël waarbij mijn man vastgehouden werd en ik – net voor het eerst zwanger – alleen terug naar Nederland moest. 10 jaar geleden dus, stortte ik in, op de bank bij een collegavriendin waar ik als ‘proefkonijn’ een sessie mocht doen voor haar opleiding.

Daar in Zuid-Frankrijk vertelde ik hoe ellendig moeilijk dat eerste jaar ‘moeder zijn’ voor mij was geweest. Hoe ik me tijdens mijn zwangerschap heel groot en flink had gehouden en hoe verschrikkelijk alleen ik me had gevoeld, vooral na de geboorte van onze zoon. Want mijn man was uiteindelijk op tijd terug in Nederland voor de bevalling, maar daar was ook eigenlijk alles mee gezegd. Hij was er wel, maar hij was er niet (voor mij). Hij was zijn – net opgestarte – bedrijf (en ego) aan het redden. Het was puur overleven wat we samen deden. Dag in, dag uit keihard werken. Op een fundering van gebroken nachten. Wat was ik moe. Zo moe, zo moe… En wat verlangde ik naar liefde en aandacht van mijn man. Wat wilde ik graag gezien worden, als sterke vrouw, als nieuwe jonge moeder.  Ik smeekte mijn man erom, huilde, schreeuwde en maakte ruzie: waarom kon hij mij niet die liefde en aandacht geven die ik zo nodig had? 

Daar in de cirkel vertelde ik ook over de nare lichamelijke nasleep van de bevalling, dat ik veel te snel weer van alles dacht te moeten kunnen, terwijl dat lichamelijk helemaal niet kon, dat ik niet eens kraamtranen gehuild heb in de kraamweek, dat ik alles wat ‘van mij was’ onderdrukte en aan de kant schoof: als alles en iedereen om me heen maar tevreden en zo gelukkig mogelijk was, dan zou het allemaal wel goed komen. En ik verlangde precies dat zelfde van mijn man terug. En zo vond ik het in feite zijn schuld dat ik niet gelukkig was, want daar deed hij zijn best niet voor. Ik wist niet beter dan dat ik liefde en aandacht buiten mezelf moest zoeken. En ik had het niet eerder zó nodig gehad dan toen in dat ‘eerste jaar moeder’. 

Ik weet inmiddels dat je relatie je allergrootste spiegel is. Dat je nooit iets van een ander kunt vragen of ontvangen wat jij jezelf niet kunt geven. Liefdevolle aandacht bijvoorbeeld. Die gaf ik mezelf al járen niet. Ik stond al jaren in een wat sombere ‘overleefstand’. Eigenlijk al vanaf onze komst naar Nederland, 22 jaar geleden. 

Ik heb me altijd heel verantwoordelijk gevoeld voor het geluk van mijn (Israëlische) man, die niet zo goed kon aarden in Nederland. Na onze ontmoeting en het daaropvolgende passionele en vrije backpack avontuur in Australie en Azie besloten we na een jaar écht samen verder te gaan. Omdat ik nog wilde gaan studeren kwam hij met mij mee naar Nederland. 

Het ontmoedigingsbeleid van de vreemdelingendienst, het racisme waar mijn man mee te maken kreeg, het enorme wennen aan ‘het leven in een systeem met vele geschreven en ongeschreven regels’: die combinatie maakte ons down. Het voelde alles behalve vrij zoals we dat gewend waren samen. We waren in een tegengestelde wereld terecht gekomen. De wereld om ons heen voelde zwaar, en moeilijk. En ik voelde een enorme verantwoordelijkheid: ik had hem immers mee naar Nederland genomen. Dus ik voelde dat ik er steeds alles aan moest doen om het voor hem fijner te maken. Om – samen – te overleven, zette ik mezelf en mijn eigen behoeften en wensen volledig opzij.

En toen, een half jaar na de bevalling, met die ene simpele vraag van die collegavriendin, stortte ik in… “Maar Anne, hoe gaat het nou met JOU?” Ik moest zo ontzettend huilen: die vraag had ik me al in geen jaren gesteld. En ik had ‘m al in geen jaren eerlijk beantwoord. Ze zei: “Altijd als ik jou vraag hoe het met je gaat, dan begin je over je man of over je zoontje. Maar hoe is het met JOU?” 

En opeens voelde ik hoe zwaar het was om zoveel te dragen. En hoe pijnlijk het was dat ik helemaal geen aandacht had voor mijn eigen pijn, lasten, wensen en verlangens. Ik was een afgestompte versie van mezelf, ik had mezelf onderdanig gemaakt aan het leven van anderen. Met name dus aan dat van mijn man: wat hij overigens nooit van mij gevraagd heeft… en dat kwartje viel hard! Ik deed het zelf… niemand had me ertoe gedwongen, ik had het zelf zover laten komen. 

En op die dag, bij die collegavriendin op de bank, besloot ik dat ik dat ik daar verandering in ging brengen. Ik zou mijn leven niet langer in het teken van anderen pleasen en gelukkig maken zetten. Ik zou vanaf nu keuzes voor MIJ gaan maken: dingen gaan doen die IK leuk vond. Ik mocht mezelf een fijn leven gunnen en daar ook stappen in gaan zetten! Ik was blij én ik vond het doodeng. Zou mijn man dan wel bij me blijven? Zou hij niet afhaken en bij me weggaan als ik niet meer al die energie in hem en ons zou steken?

Ik wist het niet. Ik wist werkelijk niet hoe het zou uitpakken. Het enige wat ik wist, was dat het anders moest. Dat ik diep ongelukkig was met de hele situatie en dat ik de enige was die werkelijke invloed had op hoe ik me voelde. Ik alleen wist waar ik behoefte aan had, dus dat mocht ik mezelf gaan gunnen en geven. 

En daar op dat moment startte mijn pad van persoonlijke ontwikkeling en heling: ik ging mezelf door en door leren kennen, mijn behoeften en talenten ontdekken, mijn gevoel en intuïtie omarmen, mijn overtuigingen, mijn pijn, oud zeer en trauma’s begrijpen en helen. 

10 jaar lang was ik inmiddels onderweg, met zoveel mooie, confronterende en transformerende coaching, healing, bewustwording en opschoning ….

En daar, in die sharing circle, tussen al die prachtige, luisterende vrouwen, voelde ik me weer zo koud en hard en verstard als toen aan het begin van mijn reis. En wat was dat een naar gevoel! Ik was terug in de kilte en hardheid van toen. Ik voelde hoe ik geen contact had met mijn gevoel, met mijn hart, met mezelf, het voelde zó naar. 

En ik kwam er niet uit. 

Ik schrok, want waar was al die liefde gebleven? Die liefde die ik nét hiervoor nog zo had kunnen voelen en delen. Die me uit mijn poriën leek te stromen, zo warm en liefdevol. Die zo mooi uitvergroot werd daar in die hoge trilling van Terra Nova. 

Waar was die liefde gebleven? 

Ik was heel blij met de liefdevolle vraag die me toen gesteld werd: ‘Anne, wat mag je doen om weer bij jezelf te komen? En die liefde weer te voelen die je hier de hele tijd uitstraalt?”

Ik deed mijn ogen dicht. Voelde. En voelde. Wat klopte er niet?

En ik zag opeens dat mijn (innerlijke) ‘kleine meisje’ te ver weg zat. Ze zat op het puntje van mijn knie. Ze keek me niet aan, ze zat er wat verlaten bij. 

De afgelopen 10 jaar heb ik veel met haar ‘goedgemaakt’, goedgemaakt wat anderen me in die 30 jaar daarvoor niet hadden kunnen geven op momenten dat ik het zo nodig had. Dat is hoe ‘zelf helen’ (voor mij) werkt en waarmee ik mezelf dus die o zo gewilde en gemiste liefde en aandacht leerde geven. 

Dus ik wist gelukkig precies wat ik moest doen!

Ik trok haar op schoot, dicht tegen me aan, gaf haar een enorme knuffel… en daar voelde ik plots de liefde weer stromen, het was er weer. Alles wat ik in die 10 jaar geheeld had voelde weer heel. Godzijdank! En ik voelde een zucht van opluchting door de cirkel gaan, zij zagen het ook. En de tranen van geluk, de tranen van ZELFLIEFDE, stroomden over mijn wangen. 

Ik ben nu 40 jaar. 

We zijn samen twee kinderen, vele reizen en een aantal succesvolle eigen bedrijven verder. We hebben beiden een mooie balans gevonden tussen relatie, gezin en ‘ons eigen ding doen’. We maken geen ruzie meer vanuit onze ego-stukken en getraumatiseerde innerlijke kindjes.

Het was niet makkelijk, verre van, we zijn door diepe dalen en hele moeilijke stukken gegaan. Maar o wat was het het waard. Wat is het ontzettend waardevol om te gaan voélen waar de werkelijke pijn zit en om daarmee de liefde van binnen aan te wakkeren. We zijn samen gebleven. Niet omdat we niet alleen kunnen zijn en van elkaar afhankelijk zijn qua liefde, geld of aandacht. Maar omdat het mooi en fijn is. Omdat we in de kern hele mooie raakvlakken hebben en daarbij een enorme berg aan verschillen, wat maakt dat we continu van elkaar kunnen blijven leren. We zijn nog steeds spiegels voor elkaar. Maar wat we zien is tegenwoordig een stuk gemoedelijker en aantrekkelijker 😉

De grootste motivatie, die elke keer terug blijft keren? Om steeds in mezelf en daarmee in onze relatie te blijven investeren? Dat inzicht kreeg ik 10 jaar geleden en is voor mij de absolute kern: ik wil niet dat wij onze pijn doorgeven. Onze jongens hebben niet de shit van ons te dragen. Die hebben we zelf aan te kijken en op te lossen. Dát voorbeeld wil ik geven. 

Voor mij begint een mooiere wereld bij zelfliefde, bij jezelf heling gunnen… en vanuit die zelfliefde zijn we vervolgens zoveel fijner, warmer en beschikbaarder voor de mensen om ons heen: win/win!

Liefs,  Anne 

ps: In mijn volgende blog ga ik mijn visie op zelfliefde delen: wat is het, en wat kan en mag je (dagelijks) gaan doen om het te versterken? Hoe kun je de focus op jezelf en je eigen behoeften leggen, zonder dat je het gevoel hebt dat het egoïstisch is? 

Wil deze blog niet missen, schrijf je dan HIER in voor mijn nieuwsbrief.