~ Maria Magdalena en het meer van Galilea ~
Het is alweer een aantal jaar geleden dat ik tijdens een familiebezoek in Israël opeens wist dat ik naar Tiberias wilde.
Mijn man was met vrienden op pad, mijn schoonmoeder was werken en ik pakte de kinderen op, zette ze in de auto en reed in een uurtje van de kust naar het meer van Galilea.
De eerste keer dat ik daar kwam is inmiddels 18 jaar geleden. Toen mijn man tijdens de aanvraag van zijn Nederlandse verblijfsvergunning het land uit moest en ik hem in Israel ging opzoeken. Mijn eerste bezoek aan dat bizar bijzondere land. Vele bezoeken zouden nog volgen, maar een eerste keer vergeet je nooit.
Ik weet vooral dat ik me verbaasde dat al die plekken waar ik ooit in de bijbel over had gelezen “echt bestonden”! Het meer van Galilea is het water waar Jezus naar zeggen op liep, het kerkje van Tagbha is gebouwd om de steen waar hij op stond toen hij oneindig brood en vissen uitdeelde.
De grote kerk in Nazareth eert zijn moeder, Maria. En er naast is een prachtig, klein, eenvoudig “grotkerkje” wat ooit de werkplaats van zijn vader Jozef was.
Ik kon pas een paar bezoeken (en jaren) later naar Jeruzalem: het was altijd te onrustig (lees: bol van de aanslagen) en zelfs die keer dat ik wel ging, ‘in rustige tijden’, was de spanning voelbaar. Ik realiseer me nu dat dat de eerste keer was dat ik me zo bewust was van de energie die op een plek kan hangen. En dan dus niet in een kamer waar mensen deze sfeer brengen, maar in een hele stad met meer dan 5000 jaar ‘spannende’ geschiedenis.
Maar deze keer, op één van de laatste dagen van 2017, moest en zou ik met de kinderen weer naar het meer van Galilea. En ik weet nog precies hoe geweldig die autorit er naar toe was. Yannay was net twee, die keek en sliep vooral, maar met Lyo, bijna 6, had ik de mooiste gesprekken. Over Jezus, over de bijbel en de verhalen die we over hem kenden. En hoe bijzonder hij toen geweest moest zijn, dat hij nu nog steeds zo bekend was.
Ik vertelde hem ook dat ze in Israel zelf ‘niet in hem geloven’, en we hebben een prachtig gesprek over verschillende religies en geloven en hoe het christendom ontstond.
Ik ben ‘een beetje katholiek’ opgevoed. Ik vond de verhalen uit de bijbel altijd intrigerend, maar aan het begin van mijn puberteit zette ik me flink af tegen de kerk, destijds door mijn grote verontwaardiging over de visie van de paus op abortus, zelfs bij verkrachte vrouwen. Ik kon niks met zo’n man met zo weinig inlevingsvermogen en zoveel ‘macht’.
Maar iets bleef toch trekken. “Die andere kant”. De liefdevolle, vrouwelijke kant.
Mijn oma, moeder en tantes waren altijd “fan” van moeder Maria: kaarsjes branden bij Maria is iets wat ik altijd heel mooi en troostend heb gevonden.
En het was pas veel later dat ik hoorde over ‘de andere Maria’. Niet de moeder, maar de geliefde / vriendin / soulmate van Jezus.
Een paar maanden voor mijn trip richting het meer van Galilea had iemand me weer attent gemaakt op haar. Maria Magdalena.
Ik had natuurlijk de Da Vinci Code gelezen en was destijds diep onder de indruk over de prachtige ‘suggestie’ dat Maria Magdalena, in al haar vrouwelijkheid, “the Holy Grail” was waar al zo lang naar werd gezocht. Prachtig.
Ik wilde dolgraag meer over haar weten, en ik heb uiteindelijk een hele stapel boeken (nu even op zolder) over haar bij elkaar verzameld. Veelal gevonden op mijn vele speurtochten door vele kringloopwinkels.
En ook over haar gaan zoveel verschillende verhalen ‘rond’ – nou, niet écht ‘rond’, want poeh wat heeft ‘de kerk’ z’n best gedaan om haar (belangrijke rol) te verstoppen en te negeren.
Wat voor mij zéker is, is dat zij heel belangrijk is geweest destijds, erg vooruitstrevend ook. Maar net als de pioniers en lichtwerkers van nu vooral ook voor gek verklaard en niet erg serieus genomen. Net als Jezus zelf destijds.
Gelukkig komt daar steeds meer verandering in. Mag de vrouwelijkheid en de vrouwelijke energie er weer steeds meer zijn.
Die dag aan het einde van 2017 besloot ik ‘het rondje rond het meer’ weer te doen, gewoon te stoppen op alle belangrijke plekken en te kijken wat het me zou brengen. De foto is genomen aan de noordkant. Het was zo’n fijne, magische dag.
Maria Magdalena was bij me die dag.
Dit was de eerste keer dat ik het rondje maakte wetende dat Jezus hier met haar was.
En dat maakte het opeens zo veel mooier!
Ik zag alle verhalen opeens in een heel mooi ander daglicht… Dit klopte veel meer!
En helemaal op het einde van het rondje vielen de puzzelstukjes op zn plek. Er was een nieuwe opgraving, een plek die ik op eerdere ‘rondjes rond het meer’ nog niet had gezien. Echt nét nieuw.
Deze plek was het oude Magdala. Het dorpje waar Maria Magdalena vandaan kwam en waar zij – volgens het bordje wat bij het aanbouw zijnde bezoekerscentrum stond – langere tijd met Jezus had gewoond.
Het komt allemaal boven. Het komt letterlijk allemaal aan het licht.
Stukje bij stukje, beetje bij beetje. Mag de vrouwelijke energie weer meedoen!
Dat is wat het voor mij kloppend maakt.
Wat de verhalen écht mooi maakt.
En ik besluit dat ik ooit een reis wil organiseren, met een groep vrouwen naar Israel wil. Langs de plekken waar Maria Magdalena was….
Op de terugweg vertel ik de kinderen lachend over de “ruzie” die Yaniv en mijn oma hadden toen we net uit Australie in Nederland waren, “over van wie Jezus was”. Jezus was toen hij leefde immers joods.
Lyo denkt hardop dat het Jezus niet uitgemaakt zou hebben.
Ik zeg: Amen ❤🙏
Laten we die liefdevolle basis (weer) zien.
De mooie boodschappen.
Dáár gaat het om.
En dan maakt het niet uit welk geloof je aanhangt. Of je man, vrouw, dik of dun bent.
Alles is liefde ❤
Liefs, Anne